Trochę historii

Gdy w 1701 roku Antoine de la Mothe Cadillac, francuski kawaler na dworze króla Ludwika XIV zakładał miasto Detroit, ludzkość nie śniła jeszcze o motoryzacji. Zapewne on sam nie śnił również, że ponad trzysta lat później jego nazwiskiem opatrzona zostanie jedną z najsłynniejszych amerykańskich marek samochodów.

W sierpniu 1902 roku w warsztacie Henry’ego Martina Lelanda w Detroit zjawili się William Murphy i Lemuel W. Bowen, dwaj inwestorzy w firmie Henry’ego Forda. Obaj nie byli zadowoleni z dotychczasowej współpracy z Fordem, chcieli wycofać się z interesu, dlatego potrzebowali wyceny jego fabryki i maszyn.

Ich konsultantem miał być Henry Leland z Detroit, właściciel małego warsztatu, w którym od 1896 wytwarzał silniki parowe i silniki benzynowe początkowo dla łodzi, a wkrótce również koła zębate dla fabryki samochodów Oldsmobile. Zainteresował swoich gości zaprojektowanym przez siebie silnikiem, którego wcześniej bezskutecznie próbował sprzedać Oldsmobilowi. A prezentację wzbogacił o pomysł na stworzenie własnej marki motoryzacyjnej. Nazwał ją Cadillac.

Już w latach trzydziestych Cadillaki były uznawane za jedne z najbardziej komfortowych limuzyn produkowanych w Stanach Zjednoczonych. Po drugiej wojnie światowej firma na dobre ugruntowała swoją pozycję w segmencie luksusowych wozów, a takie modele jak DeVille, Eldorado, Fleetwood, czy Seville zyskały status kultowych. Limuzynami DeVille i Fleetwood jeździli amerykańscy prezydenci.

W Stanach Zjednoczonych samochody tej firmy są od lat synonimem wysokiej jakości. Stwierdzenie, że dany towar jest Cadillakiem w swojej dziedzinie (np. Cadillak wśród zegarków) oznacza, że cieszy się on uznaną marką i dużym prestiżem.

Nazwa „DeVille” pochodzi od francuskiego de la ville lub de ville oznaczającego „miasto”. We francuskim żargonie budowlanym autokarów, coupé de ville, od francuskiego couper (skrócić) czyli skrócić lub zmniejszyć, to krótki czterokołowy zamknięty wagon z wewnętrznym siedzeniem dla dwóch osób i zewnętrznym siedzeniem dla kierowcy. Mniejszy pojazd był przeznaczony do użytku w mieście lub mieście Limuzyna samochód miejski ma podział na przedział pasażerski i przedział kierowcy, a jeśli siedzenie kierowcy znajduje się na zewnątrz, może być nazywany sedanca de ville lub samochodem miejskim.

Pierwszy Cadillac „Coupe de Ville” został pokazany podczas Motoramy w 1949 r. Został zbudowany na podwoziu Cadillac Sixty Special i wyposażony w atrapę wlotu powietrza, chromowane wykończenia wokół otworów na przednie koła oraz jednoczęściową przednią i tylną szybę. Wnętrze było czarne i obszyte szarą skórą, w tym podsufitkę, pasującą do koloru dachu. Został wyposażony w telefon w schowku, kosmetyczkę i podkładkę sekretarską w tylnym podłokietniku, elektrycznie sterowane szyby oraz niezwykle ozdobne chromowane wykończenie wnętrza. Prototyp „Coupe de Ville” był używany przez prezesa GM Charlesa E. Wilsona do 1957 roku, kiedy to przedstawił go swojemu sekretarzowi. W pewnym momencie w tym okresie uzyskał ciemny dach Vicodec. Prototyp „Coupe de Ville” został znaleziony i odrestaurowany w drugiej dekadzie nowego tysiąclecia.

Trzecia generacja (1965 – 1970)

Odkąd DeVille stał się osobną serią, DeVille oznaczał główny model Cadillaca, mieszczący się pomiędzy Calais (który zastąpił Serię 62 ) a Sixty Special i Eldorado. DeVille został przeprojektowany na rok 1965, ale jeździł na tym samym rozstawie osi. Płetwy ogonowe były lekko pochylone w dół, a ostre, wyraźne linie nadwozia zastąpiły zaokrąglony wygląd. Nowością był również prosty tylny zderzak i pionowe klosze lamp. Pary reflektorów zmieniły się z poziomego na pionowy, umożliwiając w ten sposób szerszy grill. Pojawiły się zakrzywione boczne okna bez ram, a typ cabrio zyskał podświetlenie z hartowanego szkła. Nowe standardowe funkcje obejmowały lampki do bagażnika, rękawic i tylnych przedziałów pasażerskich oraz przednie i tylne pasy bezpieczeństwa. Moc była nadal dostarczana przez 340 KM 429 CU w V8, który zostałby zastąpiony przez 472 CU (7730 ml) w 1968 roku. Cadillac porzucił ramę X i zastosował nową ramę obwodową. Sedany z kolumnami pojawiły się po raz pierwszy w serii DeVille, podczas gdy sedany z sześcioma oknami z twardym dachem zostały usunięte. Wszystkie cztery modele DeVille miały małe tabliczki z napisami w stylu Tiffany’ego na końcach tylnych błotników, tuż nad chromowanymi bocznymi listwami.

W 1968 oczywistą zmianą była 8,5-calowa dłuższa maska, zaprojektowana z myślą o wpuszczanych spryskiwaczach przedniej szyby, która teraz jest standardowo oferowana z trzema prędkościami. Spośród 20 kombinacji kolorów lakieru, 14 było zupełnie nowych. Wewnątrz wzbogacone wyposażenie obejmowało formowane wewnętrzne panele drzwi z podświetlanymi reflektorami oraz wybór 147 kombinacji tapicerek. Nowe standardowe funkcje obejmowały grupę światła, grupę luster, licznik przebiegu i brzęczyk ostrzegawczy kluczyka zapłonu. DeVille zyskał również nowy 472 CU w (7730 cm3) V8 silnik o mocy 375 KM. Rok 1968 był również ostatnim rokiem dla podwójnych reflektorów „ułożonych w stos”, które zostały zastąpione podwójnymi reflektorami obok siebie w 1969 roku. Był to również ostatni rok dla okien wentylacyjnych. Dodano również boczne światła obrysowe w tylnym zderzaku oraz przedni błotnik. Lusterko boczne zmieniło się z okrągłego na prostokątny. Warto również zauważyć, że przednie hamulce tarczowe były dostępne od 1968 roku. Samochody zbudowane po 1 stycznia 1968 roku otrzymały przednie pasy barkowe zgodnie z federalnymi normami bezpieczeństwa.